Terug naar overzichtMet een notitieblok in haar hand voelt journalist Tanja Verkaik zich het meest op haar gemak. Als nieuwsjager in de regio Den Haag staat ze volgens eigen zeggen altijd aan. Haar netwerk is hierin van ongekend belang. “Ik investeer bewust in mijn relaties. Ik geloof dat die kopjes koffie zich uiteindelijk uitbetalen in die ene scoop.”
Hoe ziet jouw werkdag eruit?
“Als er ’s morgens geen vroege persconferentie gepland staat, begin ik mijn dag met het lezen van kranten, nieuwssites en stukken van de gemeente. Natuurlijk check ik ook mijn e-mail. Altijd met de vraag: wat speelt er vandaag? Is er vannacht nog iets gebeurd waar ik achteraan moet of kan ik over een bepaald onderwerp een follow-up schrijven? Ondertussen ben ik veel aan het bellen; onder meer met woordvoerders. Ik loop netwerkbijeenkomsten, persconferenties en bewonersbijeenkomsten af. Er zijn weken dat ik drie verhalen op een dag schrijf, al heb ik aan het begin van de week in principe altijd een lege agenda.”
Je hebt veel contact met woordvoerders…
“Dagelijks! Met de meeste woordvoerders heb ik een goede verstandhouding. Je moet ook een beetje de gunfactor hebben, dus steek ik tijd in de relatie. Daarnaast ben ik betrouwbaar en ik verdraai geen quotes. Dat werkt positief, maar ik merk de laatste jaren dat er dingen veranderen. Steeds vaker wordt gevraagd om het artikel vooraf in te zien. Geen probleem, hoor, maar het kost tijd en daardoor is het niet altijd praktisch. Daarnaast heb ik te maken met onmogelijke embargo’s. Laatst nog: het embargo stond om negen uur ’s morgens, terwijl ons dagblad om zes uur ’s morgens op de mat ploft. Het argument was dat de gemeenteraad eerst geïnformeerd moest worden. Daar kan ik niks mee. Woordvoerders moeten rekening houden met de deadlines van de kranten, in plaats van dat de journalist rekening moet houden met onwillige systemen. Natuurlijk is het soms tactiek van de woordvoerder, maar we zijn natuurlijk niet de vijand.”
Hoe liep dat akkefietje af?
“Ik zei dat ik er niet mee akkoord ging. Tegelijkertijd wist ik dat het schenden van het embargo mijn relatie met de woordvoerder op het spel zette. Mijn chef stond achter mij en vond dat ik het mocht publiceren. Later hebben we besloten om het nieuws helemaal niet te plaatsen. Zonde van het verhaal natuurlijk, maar op die manier konden we wel een statement maken. Uiteindelijk heb ik het uitgepraat en is er beterschap beloofd.”
Is zo’n conflict weleens uit de hand gelopen?
“Een woordvoerder heeft weleens gedreigd met gerechtelijke stappen. Mijn bronnen klopten en dat het verhaal op dat moment vervelend voor de politicus uitkwam, is niet mijn probleem. Dat is vrije pers. Gelukkig worden we als journalisten goed beschermd. Zo heb ik, net als andere journalisten uit Den Haag, het 06-nummer van de burgemeester. Bij dreiging mag ik dag en nacht bellen. Wat vooral helpt, is zelf rustig en relaxed reageren.”
Heb je een advies voor woordvoerders?
“Eerder aan hun werkgevers… Ik vind het namelijk jammer dat woordvoerders vaak wisselen. Dan investeer ik in de relatie en zijn ze na een jaar weer vertrokken. Zorg ervoor dat het aantrekkelijk is om woordvoerder te zijn bij jouw gemeente of bedrijf. Daarnaast geloof ik dat bedrijven vaker een stap naar voren mogen doen om hun nieuws naar buiten te brengen. Geef een kijkje in de keuken, want het barst er van de mooie verhalen.”
Op welk verhaal ben je trots?
“Op de verhalen over de grote brand in de Wouwermanstraat in de Schilderswijk. Samen met collega’s heb ik de bewoners lange tijd gevolgd. Zij waren hun huis kwijt. Mensen stonden letterlijk in hun Mickey Mouse-pyjama op straat. Dan vind ik het mooi om nieuws te verslaan en tegelijkertijd oog te hebben voor de persoon die zich heel ongemakkelijk voelt. Een blocnote is op zo’n moment fijner dan een camera.”